15 oktober

Hoidiehoi!!

Zo zat ik in een dip… en nu ben ik weer helemaal supergelukkig omdat het een magnifiek weekend is geweest. Tjonge, wat was het geweldig… En ik heb weer zoveel te vertellen dat ik niet weet waar ik moet beginnen…
Vrijdag zijn we met 6 Nederlanders en 1 Engelse jongen (Dave, nog nooit iemand ontmoet die zoveel energie heeft…:)) naar de Cederbergen vertrokken (stukje naar t westen en dan naar t Noorden). Wat overweldigend mooi is het daar!!! De heenweg was al een feest! Iedereen had er superveel zin in en de weg was (zoals inmiddels bijna gewoonlijk) prachtig. We kwamen gelukkig net voor t donker aan… want het laatste stuk was alleen maar ‘dirt road’ (en dus hard werken voor onze ‘nieuwe’ afgeragte, niet vooraf gecheckte door mr Leon, VW Chico uit 1989, die bijna slechter rijdt dan onze DAF uit 1979, die, heel grappig, eventjes de berg niet opkwam en ons lekker heeft laten schrikken), maar wat was het mooi op dat tijdstip van de dag, als de bergen, die van zichzelf al rood zijn door ijzeroxide, vuurrood zijn door de bijna ondergaande zon en zo een prachtige achtergrond zijn voor de bizarre rotsformaties. We werden hartelijk ontvangen door Gerrit, een Nederlandse Zuidafrikaan, wat een ontzettend vriendelijke man was dat! En we konden meteen aanschuiven voor het diner wat zijn vrouw had gemaakt, biefstuk met frietjes… waar menig restaurant niet aan kan tippen. Daarna hebben we een flesje wijn opengemaakt, die we onderweg bij een winery hebben gekocht (omdat Naomi en ik onze wijn waren vergeten). Uiteraard eerst even twee wijntjes geproefd… en daarna een ‘wooded’ Merlot uit 2004 gekocht (voor nog geen 2,50 euro :)) en een heerlijke pinotage (ik begin mijn voorkeuren al te ontdekken… haha). En het was een gezellige avond. Ik sliep samen met Naomi in de ‘panterkamer,’ vreselijk kitsch, roze muren en bed met panterprint en grottekeningen op de muren en allerlei tierelantijntjes. Als we uit het raam keken zagen we een heleboel sinaasappelbomen, waar we smorgens sinaasappels mochten plukken om te persen voor het ontbijt (wat ik niet heb gedaan, want ze waren zo ontzettend lekker dat ik het zonde vond). De volgende dag heeft Gerrit een zeer vermakelijke uitleg met live zelf getekende kaart gemaakt voor de 8 uur durende hike die we met zn allen gingen doen. Het was een pittige klim omhoog, daarna gingen we door een kloof, met allerlei opstakels, waar we overheen moesten klimmen of onderdoor moesten kruipen. Er was een hele fijne sfeer in de groep. We moesten elkaar heel vaak even helpen om ergens op te klimmen of tassen door te geven en we hebben hele fotosessies in de bergen gedaan. Wat een onvergetelijke dag was dat! Iedereen genoot ervan. Het weekend was ook grensverleggend… Toen we bij de boog aankwamen (eindpunt van de wandeling) was iedereen een 3 meter hoge muur opgeklommen… ik stond daar maar een beetje twijfelend rondjes te draaien, omdat ik helemaal niet durfte. Uiteindelijk ben ik er toch (zelfs op eigen kracht) ook opgekomen. Wat een kick gaf dat om zo toch ook op die mooie plek te komen!!! (toen wist ik nog niet dat je er gewoon heel makkelijk omheen kon lopen en via de andere kant erop kon… ).
En zondag heb ik nog een hike gedaan. Niemand had meer zin om te gaan wandelen, maar ik wilde per se t Maltese Cross zien, de rots die in alle boekjes staat. Door deze wandeling heb ik ook weer een grens van mezelf leren kennen… Ik had namelijk onderweg terug de berg af behoorlijk last van mijn knieen, omdat mijn spieren zo moe waren geworden dat ik geen goede steun meer had in mn knieen en nu is mijn rechterknie een beetje dik van het vocht… het doet geen pijn, maar ik had het dus eigenlijk niet moeten doen. De anderen zijn grottekeningen gaan bekijken en Naomi en ik zijn (in ons gammele autootje… mam, gelukkig hoor je het achteraf pas…) met zn tweeen over een heel smal weggetje met allemaal kuilen, heuvel op en heuvel af gereden. Olderik zou zo’n weggetje geweldig vinden… Superkicken!! Oh ja, nog een grappig verhaal… Zaterdag kwamen we onderweg twee mannen tegen waar we een praatje mee hadden gemaakt. Daarna kwamen we ze nog eens tegen en had ik een heel gesprek met een van hun. Hij is geoloog en kon ons ook van alles vertellen over de rotsformaties en andere feitjes (bijvoorbeeld dat op de tafelberg fossielen zijn gevonden van een diertje dat heel lang geleden (200 miljoen jaar???) in de zee leefde en nu niet meer voorkomt. Dus destijds is door een aardbeving de tafelberg ontstaan toen een heel stuk zeebodem omhoog is geschoven. En dat Robbeneiland eerst vast zat, maar 12.000 jaar geleden los is geraakt. Daarna kwamen we die mannen (Piet en Dirk) nog een aantal keer tegen en hij vertelde dat er echt plekken zijn in Zuid Afrika waar je staat te huilen omdat het zo mooi is. Hij bood aan om later zijn visitekaartje te geven, zodat ik hem kon contacten voor wat tips voor onze rondreis. Maar we zijn elkaar daarna niet meer tegengekomen. Maar… de volgende dag toen we bij de office parkeerden om een permit voor de wandeling te halen, kwamen zij precies op hetzelfde moment aan! En binnen stonden we een beetje te praten… Die mevrouw achter de kassa dacht dat wij hun dochters waren en heeft aan hun voor 4 volwassenen gerekend! Dit vonden zij wel komisch en zij wilden graag voor ons betalen. Wij hebben maar een chocoladereep voor hun gekocht en hebben de hele wandeling met zn vieren gedaan (hadden we toch nog twee sterke mannen bij ons). Ze gaan even nadenken over tips voor onze reis en we hebben de hele weg over van alles en nog wat gepraat… zij wilden allemaal dingen over Nederland weten en wij leerden weer een hoop over Zuid Afrika en over het landschap.
Waarschijnlijk heb ik jullie weer helemaal sufgeluld…. kijk maar gewoon naar de fotootjes… die zeggen misschien nog wel meer!

Dikke kus, Els